Kısa bir süre için Almanya’ya yerleştiğimizde, futbolu ve futbol oynamayı çok seven biri olarak futbol oynamaya hasret kalmıştım.
3 ayın sonunda, bir tanıdığım sayesinde maça davet edildim. Hemen, akşamları nehir kenarında koşmaya başladım. 3-4 günde ne kadar kondisyon yaparsam, o kadar iyiydi benim için. Ama maç kondisyonunun bambaşka bir şey olduğunu da biliyordum.
Almanya’ya yerleşmeden önce bir sakatlık geçirdiğim için 6 ay futboldan uzak kalmıştım. Tam 9 ay sonra ilk kez futbol oynayacaktım. Maçtan bir gün önce heyecandan uyuyamamıştım.
Maç günü geldi çattı. Maça gittim. Herkes Almanca konuşuyor. Tabii ben Almanca bilmiyorum. Oradan ilk golü yedik.
İşin ilginç tarafı; Almanya gibi bir yerde, maçta bir tane bile Türk yoktu.
Takımlar kuruldu. Beni kimse tanımadığı için en sona ben kaldım. Maç başladı. Tabii kondisyon da olmadığı için 5 dakika içinde kesildim. Sonuçta iyi bir oyun da sergileyemedim.
Bu böyle 2-3 hafta sürdü. Ben bi yandan koşulara devam ediyor, bir yandan da maçlara gitmeye devam ediyordum.
Beni maça çağıran arkadaşım hariç, adımı bir kişi bile öğrenmemişti.
‘Yabancıyım, bu yüzden beni aralarına almak istemiyorlar’ diye düşünmeye başlamıştım. Kendi kendime kızıyor, bir daha gitmeyeceğimin üzerine yeminler ediyordum. Fakat inatçı bir kişiliğimin olması ve kondisyon kazandığımda oradakilerden daha iyi oynayacağıma olan inancımdan dolayı pes etmedim ve maçlara gitmeye devam ettim.
4. hafta geldiğinde yavaş yavaş kendimi bulmaya, kondisyon kazanmaya ve daha iyi oynamaya başlamıştım. 5. hafta takım kurulurken, artık en sona kalmıyordum. İsmimi öğrenmeye, hatta maçtan sonra bir şeyler içmeye gitmeye başlamıştık.
2 ayın sonunda hepsi beni tanıyor, farklı zamanlarda farklı gruplarla yaptıkları maçlara da davet ediyorlardı. Hatta 1-2 tanesiyle ailece görüşmeye bile başlamıştık.
İşin özü; işini iyi yaptığın zaman, bir fark yarattığın zaman insanlar senin diline, dinine, ırkına bakmıyor. Bir şekilde kendini kabul ettiriyorsun.
